Geef elkaar de tijd
Persoonlijk was ik gecharmeerd van het volgende fragment uit een serie.
In een prachtig gelegen dorpje, waar de natuur rust en sereniteit uitstraalt leren ze elkaar kennen. Zij laat de drukke stad achter zich om aan een nieuwe baan te beginnen. Hij woont zijn leven lang al op deze idyllische plek. In het dorp kent iedereen elkaar en helpt iedereen elkaar. Dat geeft een veilig gevoel. Je kunt op elkaar rekenen. Het nadeel echter hiervan is dat het haast onmogelijk is om geheimen te houden.
In een paar weken tijd hebben de twee een vriendschap opgebouwd. Tussendoor wordt hun persoonlijke verleden ook mooi in beeld gebracht. In beide gevallen een heel pakket met heftige gebeurtenissen. Binnen de vriendschap ontstaat vertrouwen. De eerste verliefdheidsvonken springen over en weer. Op een gegeven moment is daar hun eerste zoen. Een paar dagen later verrast hij haar met een etentje. In een restaurant, op veilige afstand buiten het dorp, om tamtam te voorkomen.
De romantiek straalt er vanaf. Het per ongeluk even aanraken van elkaars hand, een bepaalde rust in het gesprek, de manier van glimlachen, de verliefde blik in hun ogen. De lege tafels in het restaurant, aan het einde van de avond. Het personeel wat al met de jas aan staat terwijl deze twee geen genoeg krijgen van elkaar.
Wanneer hij haar thuis brengt, tot aan de voordeur, wordt het even spannend. Er volgt een uitgebreide afscheidszoen. Nu maak je het me wel moeilijk zegt de man eerlijk. Waarop de vrouw zegt: “Dat overleef je wel. Tot morgen!” en met een knipoog sluit ze de deur.
